
(4) Blaðsíða 4
25 ára afmælisrit Stómasamtakanna
„Eftir heimsóknina var ég
alveg tilbúinn í aðgerðina“
segir Ólafur R. Dýrmundsson búvísindamaður
Ólafur R. Dýrmundsson er landbúnaðar-
vísindamaður að mennt. Hann lauk
doktorsprófi með sauðfjárrækt sem
sérgrein í Wales árið 1972. Hann hefur
starfað hjá Bændasamtökum íslands
undangengna áratugi. Ólafur var einn
þeirra er tóku virkan þátt í undirbúnings-
hópi stómaþega frá nóvember 1977 til
stofnunar Stómasamtakanna í október
1980 og var talsmaður hópsins. Hann
var fyrsti formaður Stómasamtakanna
eða frá stofndegi þeirra 16. október
1980 til fyrsta aðalfundar í apríl ári síðar.
Ólafur og kona hans eiga fjögur börn og
eru tvö þeirra fædd nokkrum árum eftir
stómaaðgerðina.
Ólafur var fyrst beðinn að skýra frá
aðdraganda þess að hann gekkst undir
aðgerð.
Ég gekkst undir ileóstómaaðgerð í
lok mars 1974 á St. Mark's sjúkrahúsinu
í London eftir að hafa legið á Land-
spítalanum í rúmlega mánuð. Sex árum
áður hafði greinst í mér ristilbólga en
sennilega hafa einkennin verið komin fram
tveim árum fyrr, þannig að aðdragandinn
var nokkur. Eins og oft vill verða með
þessa veiki hvarf hún að mestu á
alllöngum tímabilum en tók sig upp aftur
hvað eftir annað, þrátt fyrir lyfjagjöf á
ýmsum tímum alltfrá 1968. Allan tímann
stundaði ég háskólanám og vinnu.
Upp úr áramótunum 1973/74 var
ég farinn að fá hita og eftir ítarlegar
rannsóknir tjáði Haukur Jónasson
meltingarsérfræðingur mér að ég tæki
mikla áhættu ef ég færi ekki í skurðaðgerð
sem fyrst. Honum hafði ég kynnst 1968
og reyndist hann mér einstaklega vel.
Sem lyflæknir hafði hann gert allt sem
hægt var fyrir mig og einnig fékk ég góða
hjálp frá læknum á Bronglais spitalanum
í Aberystwyth í Wales á námsárunum.
Hvers vegna var aðgerðin ekki gerð
hér á landi?
Á þessum árum voru slíkar aðgerðir ekki
gerðar hér á landi nema út úr neyð. „Hvort
viltu fara til London eða Bandaríkjanna?“
sagði Haukur, því að ég tók strax vel í
það að láta skera mig upp og fá stóma.
„Til London,“ sagði ég, enda þekkti ég
beturtil á Bretlandseyjum því að ég hafið
búið í Wales frá 1966-1972 þar sem ég
lauk doktorsprófi. Haukur hafði reyndar
sagt mér strax 1968, þegar ég spurði
hvað gerðist ef lyfjameðferð dygði ekki,
að þá yrði ég að fara í skurðaðgerð. Ef til
vill yrði hægt að tengja saman.
Það var því visst áfall, þó ég væri
ekki óviðbúinn, þegar hann sagði að
hugsanlega yrði ég að vera með varanlegt
stóma og poka eftir aðgerðina. Ég þekkti
engan með stóma og velti fyrir mér uppi
á Landspítala, veikari en ég gerði mér
þá fyllilega grein fyrir, hvað slíkt fæli
í sér. Eitthvað meira þurfti ég að vita
þótt Haukur teldi góðar líkur á bata og
ástæða væri til bjartsýni.
Hvað gerðist í framhaldi af úrskurði
læknisins?
Þá gerðist það sem skipti mig svo miklu
máli að ég fæ aldrei fullþakkað. Haukur
og Guðrún Sveinbjörnsdóttir móðir
mín komu því til leiðar að ég átti að fá
mjög sérstaka heimsókn á spítalann
- stómaþega! Það orð var reyndar ekki
til þá. Þá voru engin stómasamtök og
engin heimsóknarþjónusta. Þetta leist
mér vel á og var ég mjög spenntur.
„Þetta er kona sem ég hef unnið með
á Landsímanum, húsfreyja og Ijögurra
barna móðir,“ sagði mamma.
Og konan kom, brosandi og jákvæð,
svaraði öllum mínum spurningum. Settist
meira að segja á rúmstokkinn og hneppti
örlítið pilsinu frá pokanum (en það var
gúmmípoki í þá daga), hneppti að, stóð
upp og sagði: „Finnst þér bera nokkuð
mikið á þessu?“ Ég sagði að það væri
mun minna en ég átti von á og hugsaði
um leið: „Úr því að þetta hefur gengið
svona vel hjá henni um árabil hlýtur það
að ganga hjá mér líka.“ Ég vissi að hún
var útivinnandi húsmóðir og ekki spillti
útlitið, grönn og spengileg. Stóma og
poki virtust ekki há henni og hún gaf
mér endanlega þá sannfæringu sem
ég þurfti. Eftir heimsóknina var ég alveg
tilbúinn í aðgerðina.
Internetið er gott og gagnlegt
til viðbótar þeim ráðum og
upplýsingum sem hið ágæta
starfsfólk heilbrigðiskerfisins
veitir. Engu að síður tel ég
heimsókn stómaþega með
reynslu geta skipt sköpum.
4
(1) Blaðsíða 1
(2) Blaðsíða 2
(3) Blaðsíða 3
(4) Blaðsíða 4
(5) Blaðsíða 5
(6) Blaðsíða 6
(7) Blaðsíða 7
(8) Blaðsíða 8
(9) Blaðsíða 9
(10) Blaðsíða 10
(11) Blaðsíða 11
(12) Blaðsíða 12
(13) Blaðsíða 13
(14) Blaðsíða 14
(15) Blaðsíða 15
(16) Blaðsíða 16
(17) Blaðsíða 17
(18) Blaðsíða 18
(19) Blaðsíða 19
(20) Blaðsíða 20
(21) Blaðsíða 21
(22) Blaðsíða 22
(23) Blaðsíða 23
(24) Blaðsíða 24
(25) Blaðsíða 25
(26) Blaðsíða 26
(27) Blaðsíða 27
(28) Blaðsíða 28
(29) Blaðsíða 29
(30) Blaðsíða 30
(31) Blaðsíða 31
(32) Blaðsíða 32
(33) Blaðsíða 33
(34) Blaðsíða 34
(35) Blaðsíða 35
(36) Blaðsíða 36
(37) Blaðsíða 37
(38) Blaðsíða 38
(39) Blaðsíða 39
(40) Blaðsíða 40
(41) Blaðsíða 41
(42) Blaðsíða 42
(43) Blaðsíða 43
(44) Blaðsíða 44
(2) Blaðsíða 2
(3) Blaðsíða 3
(4) Blaðsíða 4
(5) Blaðsíða 5
(6) Blaðsíða 6
(7) Blaðsíða 7
(8) Blaðsíða 8
(9) Blaðsíða 9
(10) Blaðsíða 10
(11) Blaðsíða 11
(12) Blaðsíða 12
(13) Blaðsíða 13
(14) Blaðsíða 14
(15) Blaðsíða 15
(16) Blaðsíða 16
(17) Blaðsíða 17
(18) Blaðsíða 18
(19) Blaðsíða 19
(20) Blaðsíða 20
(21) Blaðsíða 21
(22) Blaðsíða 22
(23) Blaðsíða 23
(24) Blaðsíða 24
(25) Blaðsíða 25
(26) Blaðsíða 26
(27) Blaðsíða 27
(28) Blaðsíða 28
(29) Blaðsíða 29
(30) Blaðsíða 30
(31) Blaðsíða 31
(32) Blaðsíða 32
(33) Blaðsíða 33
(34) Blaðsíða 34
(35) Blaðsíða 35
(36) Blaðsíða 36
(37) Blaðsíða 37
(38) Blaðsíða 38
(39) Blaðsíða 39
(40) Blaðsíða 40
(41) Blaðsíða 41
(42) Blaðsíða 42
(43) Blaðsíða 43
(44) Blaðsíða 44